Afgelopen zaterdag was ik als Top!coach te gast op de startersdag van de Kamer van Koophandel. Meer dan 2700 mensen bezochten het evenement. Wat een energie daar in het Evoluon. Op de gezichten was veel af te lezen over waarmee de ondernemer in spé op dat moment bezig was. Rode blosjes van het verlangen naar zelfstandigheid; klamme handen van het besef van kwetsbaarheid; glinstering van verbinding met de eigen bestemming; vluchtige blikken bij het benoemen van angsten. In veel verhalen die me werden toevertrouwd, hoorde ik de stem van de zoon of dochter die zich klaar maakt om een eigen weg te gaan. Op eigen benen te staan. Volwassenwording. De ziel roept. ‘Ik moet doen wat ik doen moet. Ook als het anders is dan jij van mij had verwacht, papa’, of ‘Mama, ik kan niet langer jouw dromen najagen, die van mij roepen me’.

Zo ontmoette ik een jonge vrouw met een tedere stem, een open mimiek en zachte ogen. Ze vertelde me over haar carrière, die in de ogen van een buitenstaander unaniem als succesvol zou worden omschreven. Aan de top. Ze vertelde me ook over haar verlangen. Meer te kunnen genieten in het hier en nu, meer te kunnen aannemen van wat er in haar leven (aan ‘moois’ en ‘lelijks’) is; minder gefocused te zijn op steeds maar meer en beter. Haar verlangen om van een masculiene bedrijfscultuur waar competitie en scoren benadrukt worden te gaan naar een meer verbindende omgeving waarin zorg voor elkaar ruimte krijgt.
Wat mij zo ontroerde in de ontmoeting, was de oprechtheid waarmee ze zichzelf in de ogen keek. De bereidheid om het zekere ter discussie te stellen als dit haar weg zou gaan belemmeren.

Met het verbinden van dat wat er nu is, en dat waar naar verlangt wordt, krijgen we focus. We worden ons bewust van de weg die we aan het gaan zijn. En het kan fijn zijn hierover met een ander te sparren. Zodat we meer zicht krijgen op wat er onder het oppervlak speelt. Mijn teamleider Bregje was twee jaar geleden op mijn weg naar meer professionele autonomie mijn spiegel. In het me laten zien in mijn verlangen, werd me ook duidelijker hoe sterk verbonden en loyaal ik was aan deze plek. En hoe verscheurd het voelde om me los te maken. Met de ruimte die ze me gaf om dit met haar als getuige te onderzoeken, kon ik me meer verbinden met mijn eigen stuk. En gaan. Op mijn weg. Stap voor stap.

Wat is de beweging die je in jouw weg kunt herkennen? En hoe ben jij verbonden met het nu en het verlangen van je hart?

In mijn aantekeningenboekje kwam ik deze tekst tegen van Howard Thurman. De woorden raken mijn ziel.

‘Vraag niet wat de wereld nodig heeft. Vraag wat jou tot leven wekt. Ga dan. En doe het. Want wat de wereld nodig heeft, zijn mensen die tot leven komen’.

ik-en-mijn-schaduw